Αγαπητές/οί συνάδελφοι, εκπαιδευτικοί, αγαπητοί
γονείς, αγαπητά μου παιδιά. Έφτασε η ώρα της αφυπηρέτησης μου και αισθάνομαι
την αδήριτη ανάγκη να επικοινωνήσω γραπτά μαζί σας και να μοιραστώ
κάποιες σκέψεις με όσους συμπορεύτηκα στην εκπαιδευτική μου περιπέτεια. Ξεκινώντας
να γράφω τις σκέψεις μου, προσπάθησα να φέρω στο νου μου κάποια εικόνα που θα
μπορούσε να λειτουργήσει σαν αφετηρία. Κάτι που θα μπορούσε να συνοψίσει τη
σχολική μου πορεία για τριάντα εφτά ολόκληρα χρόνια. Κατέληξα πως δύσκολα θα
μπορούσα να σταθώ σε μια μοναδική! Γιατί τελικά, η ουσία αυτής της πορείας
βρίσκεται, μάλλον κάπου πίσω απ’ όλες αυτές τις εικόνες. Ο χαρακτήρας μου, η
προσωπικότητά μου, η ψυχοσύνθεσή μου φιλτράρισαν αυτή την πρώτη ύλη και την
ταίριαξαν στα μέτρα μου. Η πηγή παραμένει η ίδια και ίσως αποτελέσει σημείο
συνάντησης, νοητής ή πραγματικής, όταν θα χρειαστεί να κοιτάξω πίσω, να σκεφτώ,
να αναζητήσω αυτό που σήμερα αναγκαστικά εγκαταλείπω! ΕΣΑΣ και ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ!
Κάπου εδώ το ταξίδι τελειώνει. Πονάει όταν τελειώνει κάτι, ειδικά όταν το
αγάπησες τόσο πολύ και βεβαίως όταν σου έδωσε τόσες χαρές, αλλά και πίκρες.
